Perspektywa przemian demograficznych w Polsce w kontekście zabezpieczenia emerytalnego mieszkańców nie napawa optymizmem. Rola prywatnych ubezpieczeń emerytalnych z biegiem lat będzie zyskiwać na znaczeniu ze względu na niewydolność finansową obecnego systemu, która jest spowodowana starzeniem się społeczeństwa oraz bardzo dotkliwą emigracją zarobkową ludzi w wieku produkcyjnym do atrakcyjniejszych i bardziej rozwiniętych gospodarczo krajów Europy Zachodniej.

Reforma z 1999 r., którą wprowadzono w Polsce na wzór chilijski, gdzie dodano elementy kapitałowe w postaci OFE do systemu emerytalnego, udać się nie mogła, ponieważ nie da się skutecznie przetransformować repartycyjnego planu zabezpieczenia emerytury w kapitałowy w państwie, którego 1/4 obywateli utrzymuje się ze świadczeń rentowych lub emerytalnych, a w dodatku 1/3 budżetu państwa trafia na pokrycie tychże świadczeń. System z upływem czasu staje się nierentowny, gdyż pokolenie czynne zawodowo w dobie niżu demograficznego nie jest w stanie utrzymywać równocześnie finansowania emerytur swoich rodziców czy dziadków oraz zaoszczędzić środków finansowych na swoje emerytury.

Bardzo zasadne jest w tym momencie postawienie pytania: Czy państwo powinno tworzyć powszechny i przymusowy system emerytalny, czy poszukać innych rozwiązań jak np. emerytura obywatelska połączona z popularnymi dziś prywatnymi instrumentami alokacji kapitału? Zważywszy na fakt, iż obciążenia budżetu z racji utrzymywania obecnego systemu są z roku na rok coraz wyższe. W niniejszym cyklu moich rozważań będę chciał scharakteryzować, czym jest system emerytalny oraz pokazać jaką rolę dla społeczeństwa będzie odgrywał jego prywatny odpowiednik w najbliższych latach, a także zaproponuję kilka rozwiązań, które mogłyby stać się filarem bezpieczeństwa ekonomicznego polskich emerytów.